Allah'ın Resulü, her ahlakın kemâline sahip olduğu gibi, hilmin de kemâline sahipti. Hakk'ın sınırı rencide edilirse öfkelenirdi. Bâtılı yıkmadıkça öfkesi dinmezdi. Başka hususlarda ise herkesten ziyade halim davranırdı.
Meselâ, konuşma usulünü bilmeyen, yola gelmesi umulup da Hz. Peygamberin şahsına kötülük yapan veya dışı içine uymayan kimseye son derece yumuşak davranırdı.
Buhari ve Müslim, Ebu Said el-Hudri'den şöyle rivayet ediyorlar: "Peygamber (s.a.v.) ganimet malını dağıtırken, yanında bulunduğumuz bir sırada Ben-i Temim kabilesinden bir adam geldi ve şöyle dedi: "Ya Resulallah! Adaletten ayrılma!"
Peygamber (s.a.v.), "Yazıklar olsun! Ben adalet etmezsem kim adalet edecek? Helak oldun ve zarara uğradın. Ben adalet etmezsem kim edecek" dedi.
Bunun üzerine Hz. Ömer (r.a.), "Ey Allah'ın Resulü! Bana izin ver; bunun kellesini uçurayım" dedi. Fakat Allah'ın Resulü müsaade etmedi."
Resulûllah (s.a.v.), Allah'ın hakkına tecavüz edilmedikçe Kendi şahsı ile ilgili hiçbir şeyden ötürü intikam almazdı. Fakat Allah için intikam alırdı.
İbn-i Cerir, Enes bin Mâlik'in şöyle dediğini rivayet ediyor: "Peygamber (s.a.v.) camiye girdi, sırtında kalın ipten dokunmuş Nacran malı bir aba vardı.
Arkasından bir Arap gelerek abasının bir tarafını tutup çekti ve Hz. Peygamberin boynunda iz bıraktı. Sonra şöyle dedi: "Ya Muhammed! Üzerinde bulunan, Allah'ın malından bize de ver?"
Peygamber (s.a.v.) arkasına dönüp baktı ve gülümsedi. Sonra kendisine bir şey vermek için, "Çağırınız, gelsin" dedi."
Cömertlikte
öndeydi
İslam'a göre cömertlik, cennet yollarından bir yol olduğu gibi, cimrilik de cehennem yollarından bir yoldur.
Peygamber (s.a.v.) ile cömertlik hususunda yarış yapılamaz. Zira O, hayatını bütünüyle Hakk'a adamış bir insandır…
Giydiği elbisenin çok sade olması, günlerce aç kaldığı halde az yemesi, müstahak kimselere dağıtılmadan evinde kalan maldan endişe etmesi; bütün bunlar O'nun ne kadar cömert olduğunu gösterir. Kendisine nübüvvet geldikten sonra bambaşka bir hâl almıştır. Birçok büyük şirk ve inat sahibi dahi bu cömertliğine şahit olarak Müslüman olmuşlardır…
Buhari ve Müslim, Câbir b. Abdullah'ın şöyle dediğini rivayet ediyor: "Hz. Peygamber'den her ne istenmişse asla reddetmemiştir."
Ahmed, Enes'in şöyle dediğini rivayet ediyor: "İslam için Peygamber'den bir şey istense mutlaka onu verirdi."
(Râvî) diyor ki: "Birisi kendisine geldi. İki dağ arasında bulunan zekât davarından kendisine bolca verilmesini emretti. Sonra aynı adam kavmine dönüp dedi ki: Ey cemaat! İslam'a giriniz, çünkü Muhammed (s.a.v.) fakirlikten hiç korkmadan veriyor."
Bir rivayette de şu ilave vardır: Bazen kişi, sadece dünyalık için Hz. Peygambere geliyordu. Fakat akşam olmadan öyle bir halle ayrılıyordu ki; din ona, dünya ve içindekilerden daha sevimli gelmeye başlıyordu…
Halk arasında yaygın olan bütün cömertlik örnekleri, bu misallere nispetle sönük kalır. Cömertliği öyle bir cömertliktir ki; çok geniş toprağa, büyük bir nüfuza ve bol bir gelire sahip olduğu halde sıkıntı, meşakkat ve ihtiyaç içerisinde yaşamaya kendini mecbur bırakıyordu.
Hz. Peygamberden ve O'nun aile efradından başka hiç kimse buna katlanamazdı. Ayrıca kendi nefsi için, Müslümanlardan bir şey isteseydi, asla esirgemezlerdi.
Böyle olmaları tabiidir. Çünkü onların işlerini düzenleyen ve onlara her şeyi öğreten O değil midir?
Fakat böyle bir şeyi, onlardan istemedi. Çünkü kendisinde fıtrî bir cömertlik vardı. Bu da O'nu başkasının malına göz dikmekten men ederdi.
Cömertliği doğuştan idi. Yanında mal biriktirmezdi. Bu ancak insanlar arasından seçilen ve Hz İbrahim'in sülalesinden gelen nübüvvete has bir ahlaktı." (Prof. Dr. Haydar Baş Rahmet-el lil Alemin eseri 2. Ciltten) Akın Aydın
(Kilis Postası Haber Merkezi)
